Biblioteczka dziewiarki czyli let's talk about money

Obecnie większość z nas dziewiarek korzysta zapewne z internetu i stron typu Ravelry lub Pinterest, które to są źródłem niekończących się inspiracji. Ja to się już nawet boję te strony otwierać, bo zapadam się w nie, jak w czarną dziurę i mogę tak spędzić dużo czasu, przeglądając zdjęcia cudownych dzianin i myśląc, co chciałabym sobie zrobić. Jak już się tak nasycę, to robię kolejny, najprostszy na świecie sweter, bo takie lubię najbardziej :) Mimo jednak tych elektronicznych zasobów, bardzo chętnie sięgam do tradycyjnych wydawnictw, których mam na półce całkiem sporo. 

W okresie fascynacji estońskimi ażurami kupiłam kilka pozycji, w których znajduje się mnóstwo wzorów do wykorzystania przede wszystkim w ukochanych przeze mnie szalach. Choć ostatnio robię ich jakby mniej - bo ile można? - to sam sposób wydania tych książek sprawia, że po prostu sprawia mi przyjemność ich oglądanie. Kiedyś wydawało mi się, że te książki są bardzo drogie. Zmieniłam jednak zdanie, bo... no właśnie, dlaczego?

Porozmawiajmy o pieniądzach, gentlemenem nie jestem, więc mogę :) Zazwyczaj koszt jednego wzoru na Ravelry to +/- 25 zł. Biorąc pod uwagę, że w tego typu książkach jest z pewnością więcej niż 4 wzory, to uważam, że warto je kupować (chociaż kosztują zazwyczaj około 100 zł) i traktować je jako swoistą inwestycję/oszczędność. Dlaczego tak myślę? W części z nich są opisy na gotowe dzianiny, jak np. w Refined Knits, a w innych po prostu masa wzorów, na podstawie których można tworzyć swoje własne. Znajdziecie w nich wiele znajomo wyglądających schematów, bo "nic nowego pod słońcem" i są one często wykorzystywane przez projektantów na całym świecie w projektach, które możecie kupić np. na Raverly, rozpisane dla poszczególnych rozmiarów lub wykorzystane jako element szala czy chusty.

Żebym była jasno zrozumiana - nie mam absolutnie nic przeciwko kupowaniu wzorów od projektantów! Sama kupuję chętnie, bo jak już kiedyś napisałam, uczę się dzięki temu, bo czasami są to nowe dla mnie rozwiązania. Kiedy jednak potrafimy troszkę więcej niż dziergać wg gotowego wzoru, można pokusić się o wykorzystanie swoich umiejętności oraz schematów z tych książeczek i stworzyć coś własnego :) I Ty zostań projektantką! Często publikowane na Raverly wzory są po prostu najprostszymi swetrami robionymi od góry, z umieszczonym mniej lub bardziej skomplikowanym ażurem, w którym również nie ma nic "autorskiego". Albo stały i powielany model chusty, w którym zmienia się szczegół. Pewnie się na mnie jakaś projektantka obrazi, ale wiem, że to nie tylko moja opinia. W końcu na co dzień spotykam się głównie z dziewiarkami, które prezentują ich punkt widzenia :) Ale jak to w życiu bywa, kij ma dwa końce - są osoby, które nic same nie wymyślą, korzystają wyłącznie z gotowców i dla nich właśnie te gotowce powstają. No i dobrze! Przymusu kupowania nie ma, jest popyt - jest podaż. I super! Przygotowanie takich szczegółowych opisów wymaga zresztą sporo pracy - opis, testy, zdjęcia itp. A za pracę należy się wynagrodzenie. Ja nie mam z tym problemu. Niewątpliwą zaletą jest to, że niektóre przynajmniej wzory na Ravelry można kupić w języku polskim. Chociaż nawet nasze rodzime projektantki czasami nastawiają się wyłącznie na rynek zagraniczny lub przynajmniej anglojęzyczny. To po prostu biznes, nie ma się co dziwić. Zdecydowanie więcej osób na świecie włada językiem angielskim, niż polskim. Powiem szczerze, że ze względu na niejednoznaczność terminologii dziewiarskiej w języku polskim, sama chętniej sięgam po te w języku angielskim - chociaż angielskim władam na poziomie ciut może bardziej niż podstawowym, a może jednak podstawowym. Jak widać na jednym ze zdjęć mam również książkę w absolutnie egzotycznym języku, kupiłam ją dla schematów. Bardzo teraz modnych i wykorzystywanych wszędzie w dziewiarskich projektach :)

No właśnie, książki, które pokazałam wyżej są publikacjami angielskojęzycznymi. A co z naszym, rodzimym rynkiem? Poza miesięcznikami, praktycznie nic nie ma. A w miesięcznikach często wzory z wydawnictw obcojęzycznych, opublikowane wcześniej w gazetkach producentów włóczek. Jak chociażby w FAM Lang Yarns, które to gazetki bardzo lubię. Zdaję sobie sprawę, że pewnie dla niektórych z moich czytelniczek/czytelników mogę się wydawać nieobiektywna, bo pracując w e-dziewiarce siłą rzeczy kupuję głównie tu zarówno włóczki, jak i inne rzeczy przydatne osobie robiącej na drutach, w tym i czasopisma. Akurat FAM jest chyba tylko u nas. Możecie mi wierzyć lub nie, ale zawsze wyrażam szczerą opinię. I szczerze mówię, że rzadko, bardzo rzadko kupuję polskie gazetki dziewiarskie, a FAM po prostu lubię, bo prezentuje nowoczesne i gustowne dziewiarstwo. Kosztuje maksymalnie 30 zł, a zawsze jest tam kilka bardzo dobrze opisanych projektów. Opłaca się? Moim zdaniem - tak! Lubię bardzo Designer Knitting, czasami kupuję także elektronoczną wersję Vouge Knitting. Rzadko, bo niemieckiego nie znam ni w ząb, a obrazki to mogę pooglądać gdzie indziej, sięgam po Verenę. Czasami mnie jednak skusi jakiś schemat :) i to jest kompletnie nieopłacalne! Ale, cóż, kto jest bez grzechu... Jeśli jednak znacie niemiecki, to polecam, bo zawsze tam coś ciekawego się znajdzie.

Problemem w polskich czasopismach dziewiarskich jest także sposób opisywania wzorów. Pisałam o tym już kiedyś, ale znowu napiszę - ja często tych opisów po prostu nie rozumiem! A trochę robić na drutach potrafię. Jak ma więc sobie poradzić początkująca osoba? Opisy, które kupuje się na Ravelry są przynajmniej w ramach testów sprawdzone przez kilka osób. A opisy w czasopismach są po prostu przetłumaczone, niekoniecznie chyba zawsze ze zrozumieniem.

Na półce mam także kilka polskich książek dziewiarskich, kupionych głównie na allegro, ale także otrzymanych w prezencie od moich koleżanek, u których stały bezużytecznie na półce, odziedziczone po dziergających kiedyś mamach, babciach, ciociach itp. Lubię do nich zaglądać, żeby zobaczyć, jak zmieniał się na przestrzeni lat styl, szukam podstawowych czasami technik, uczę się po prostu. Bo w dziewiarstwie cały czas się człowiek uczy! I to lubię. Kiedyś umiałam nabierać oczka jednym sposobem, dzisiaj znam kilka itd.  Większości technik nauczyłam się zresztą z internetu, bo na filmikach widać lepiej, niż na zdjęciach. Ale z książek trochę też. Sporo w nich informacji dotyczących wykańczania dzianin, konserwacji itp. Część mojej biblioteczki trzymam głównie z sentymentu. Nie pokazałam wszystkiego, bo mam też sporo publikacji szydełkowych, o których może jeszcze kiedyś napiszę.

A jak wasz dziewiarskie półeczki?

Jeden dzień w Wilnie

Fanką wielką Mickiewicza to ja nie jestem, ale chyba każdy, absolutnie każdy przynajmniej kilka zdań z jego twórczości zna. Albo przynajmniej film widział z przystojnym Michałem Żebrowskim, co głos ma taki, że całego Pana Tadeusza mógłby mi przeczytać, a ja bym nie protestowała. Tak czy siak, skoro już przejechałam ponad 700 km na północny wschód od domu, to postanowiłam, że pojadę jeszcze 200 i zobaczę Wilno. Chciałam bardzo, bo część mojej rodziny ze strony Dziadka, czyli Taty mojej Mamy, tam właśnie żyła. 

Najpierw pojechaliśmy odwiedzić cmentarz na Rossie, który zrobił na mnie spore wrażenie. 

Położony na wzgórzach, mocno miejscami zniszczony, ale widać, że jednak ktoś o niego dba, bo uporządkowany. Niektóre grobowce naprawdę piękne, wiele w stanie opłakanym. Większość z polskimi nazwiskami. Kawał historii. W takich miejscach naprawdę zastanawiam się nad życiem, jakkolwiek głupio czy banalnie by to brzmiało. Nie szukałam właściwie konkretnych grobów, ale znalazłam co najmniej jedną krewną. Wiele grobów bezimiennych, na wielu tytuły, które upamiętniają kim ci ludzie byli za życia. Każdy grób to czyjaś opowieść, której nie znam.

Kolejnym punktem naszej wycieczki była oczywiście Ostra Brama. U moich Rodziców jest taka dość stara rycina, na której od dziecka ją oglądałam. Teraz zobaczyłam na własne oczy. To było miłe. Zawsze mam takie dziwne uczucie, kiedy zobaczę w rzeczywistości coś, co już znam z obrazków. Pamiętam, że jak byłam pierwszy raz w Paryżu zobaczyłam mój ulubiony pastel Toulouse-Lautreca i się popłakałam ze wzruszenia, że go widzę na własne oczy... Teraz się nie popłakałam, bo nie czułam się aż tak emocjonalnie związana, ale to było naprawdę przyjemne.

Dalej poszliśmy w kierunku Wzgórza Zamkowego, po drodze oglądając miasto, rozległy plac, kościoły, ale także kawiarenki, które niewiele różnią się od tych w Paryżu czy Wrocławiu. Globalizacja :) Główne ulice ładnie wyremontowane i czysto utrzymane. Kiedy jednak zapuszcza się w boczne uliczki, wygląda to ciut gorzej. Jak wszędzie zresztą, u nas jest tak samo. W tych bocznych uliczkach są czasami bardzo klimatyczne knajpki.

Oczywiście nie byłabym sobą, gdyby mojego wzroku nie przyciągnęły wyroby dziewiarskie :) Podobno w Wilnie kupuje się na pamiątkę len i bursztyny, niestety nie kupiłam ani jednego, ani drugiego ;( Chciałam kupić lnianą torbę w owieczki, którą widać na zdjęciu poniżej, ale niestety kiedy wracaliśmy stoiska już nie było. 

Po drodze wypiliśmy kawę, zjedliśmy smaczne ciasto i doszliśmy do archikatedry. Ją również widziałam w domu rodzinnym na rycinach. Na żywo okazała się być znacznie większa, niż mi się wydawało. Bardzo proporcjonalna i chyba przez to na obrazku wydawała się mniejsza. Wnętrze mi się nie za bardzo podobało, więc nie zabawiłam tam zbyt długo. 

Chyba stałym punktem jest Wzgórze Zamkowe z Wieżą Giedymina, skąd rozciąga się piękny widok na całe miasto.

Z góry widać także nowocześniejszą część miasta, której nie zwiedzaliśmy. Może następnym razem.

Później przeszliśmy się jeszcze dalej, przechodząc przez most z kłódkami (jak na Moście Tumskim we Wrocławiu!) nad rzeką Wilejką do części miasta zwanej Republiką Zarzecza. To miejsce jest podobno centrum artystów, ale także bezdomnych. Porównywane do francuskiego Montmartru czy duńskiej Christianii. Stanowi atrakcję turystyczną i z pewnością ma swoisty klimat. Niestety nie mieliśmy czasu, żeby się tam na dłużej zatrzymać, tak więc to kolejny powód do następnej wizyty :)

Trafiliśmy też na imprezę kulinarną, sporo ludzi, bardzo różne jedzenie, ale nie zatrzymywaliśmy się. Chciałam jednak zobaczyć więcej miasta i zjeść coś bardziej tradycyjnego. Widać było, że ludzie dobrze się bawili.





Sporo w Wilnie zieleni, niewiele wysokiej zabudowy. To co mi się podobało, to wrażenie przestronności, chyba dzięki sporym placom, stosunkowo niskim domom, dość szerokim ulicom. 

Chcieliśmy bardzo zjeść kołduny litewskie, ale okazuje się, że zdecydowanie łatwiej jest znaleźć pizzę, sushi, KFC itd. W końcu zamówiliśmy jakieś inne tradycyjne dania, ale muszę powiedzieć, że to nie moja bajka. Kuchnia litewska jest dla mnie za ciężka, a przynajmniej dania flagowe czyli cepeliny i inne wariacje na temat ziemniaków.  Obsługiwała nas bardzo miła kelnerka, z pięknym warkoczem - Polka, co powiedziała z dumą, i z dość silnym litewskim akcentem. A propos, zaskoczona byłam prawdę mówiąc tym, że praktycznie nigdzie nie ma polskich wersji językowych w kartach dań, czy chociażby na kierunkowskazach czy opisach zabytków (poza Republiką Zarzecza, która jest bardziej otwarta na obce kultury). Na ulicy wszędzie słychać język polski, bo turystów z naszego kraju oczywiście mnóstwo. Wydaje mi się, że z czysto merkantylnego powodu takie wskazówki by się przydały, żeby Polaków zachęcić do korzystania z uroków miasta. Tym bardziej, że język litewski jest kompletnie różny od naszego. Mnie rozbawił plakat reklamujący film, znany na całym świecie pod nieco inną nazwą, ale dzięki głównej postaci łatwo się było domyślić :)

Podsumowując - Wilno mi się podobało, choć mnie nie zachwyciło. Chętnie pojadę jeszcze raz przy okazji pobytu w Puszczy. Tym bardziej, że z pewnością nie widziałam wszystkiego. Nie skupiałam się na niczym, trochę tak przeleciałam przez miasto, by mieć ogólne wrażenie. Następnym razem przygotuję się merytorycznie, bo teraz to był absolutnie spontaniczny wyjazd. Muszę poza tym kupić sobie w końcu ten litewski len i bursztyny :) I wrócić po Dżugas, litewski ser dojrzewający 48 miesięcy - pycha! W Auchan można go u nas także kupić, ale 24 miesięczny maksymalnie. A że akurat były moje imieniny, to po powrocie świętowaliśmy, zajadając przywieziony z Wilna przysmak i popijając kupionym w Biedrze winkiem :)

Tak oto zakończyły się moje wakacje. Chętnie się dzielę tymi wspomnieniami, bo wiem, że są zachętą do tego, by pojechać w te piękne strony, gdzie nie ma szans na nudę. Atrakcji jest pod dostatkiem dla każdego, bo można spędzać czas aktywnie, ale także poleniuchować, pokontemplować piękno natury, generalnie robić wiele rzeczy. Po prostu odpocząć w ulubiony sposób :)

Wpadka czyli nieplanowany sweter

Dla równowagi tym razem post nie tylko wakacyjny, choć jednak ciągle w wakacyjnej scenerii :) Specjalnie zabrałam ze sobą na wakacje nowy sweter, żeby w pięknych okolicznościach przyrody popozować i w ten sposób upiec dwie pieczenie na jednym ruszcie - mieć zdjęcia z wakacji i fotki na bloga! Bo właśnie ze zdjęciami mam zazwyczaj problem. Zrobię coś nowego, a nie pokazuję, bo nie mam kiedy, albo mi się nie chce po prostu zdjęć zrobić. Tym razem się udało. Choć przyznam, że ledwo zdjęty z drutów i nawet jeszcze nie wyprany. Jak się okazało, to dobrze, bo czekały go jeszcze zmiany...

Tytułem wstępu - ja tego swetra nie miałam w planach wcale. Tak się jednak jakoś ułożyło, że jak przyszła nowa dostawa Malabrigo i zobaczyłam motki Sock w kolorze Playa, to po prostu wiedziałam, że muszę, bo inaczej się uduszę. I szybciutko narzuciłam na druty i zrobiłam sweter. Miał być taki zwyklak, trochę szerszy, nie do figurki. Jak wiadomo Malabrigo jest dość nieprzewidywalne, co mi akurat nie przeszkadza, a nawet wręcz przeciwnie, za to tę firmę lubię. Na ten kolor wcześniej nawet nie zwróciłam uwagi, ale tym razem partia farbowania była taka, że kolory moim zdaniem idelanie pasowały do mnie - do koloru włosów, oczu i ogólnie charakteru :) No i wpadłam... nieplanowany sweter powstał.

Wybrałam wzór Robin, ale okazało się, że nie pasują do mnie zbyt głębokie pachy robione zgodnie ze wzorem. Jak byłam już w okolicach pasa, sprułam i zrobiłam po swojemu. Zgodnie ze wzorem tył jest dłuższy, więc tak zrobiłam, ale wyszedł mi jakoś za długi. Sprułam. Zrobiłam jeszcze raz, ale... zrobiłam tył z przodu... Damy nie używają słów, jakie wypowiedziałam. Sprułam. Zrobiłam jeszcze raz, tył był na swoim miejscu. O dziwo :) I taką wersję właśnie obfotografowałam. Doszłam jednak do wniosku, że taki krój nie pasuje do mojej sylwetki i postanowiłam ten tył jednak spruć i zrobić zwyczajnie. Nawet już nie budzi to we mnie emocji. Tym sposobem z wzoru Robin zostało naprawdę niewiele, bo raptem... dekolt wyrabiany rzędami skróconymi :) Zawsze twierdzę, że prucie jest nieodłącznym elementem robienia na drutach, ale tyle razy?

Na sweter zużyłam 3 motki Sock Playa, robiłam na drutach 2,75. Bardzo się polubiliśmy mimo wszelkich trudności. Sprawdził się na wakacjach doskonale, także na rowerowe wycieczki. Tłem do zdjęć były okolice Krusznika, gdyby to kogoś interesowało :)