środa, 22 lutego 2017

...

Wczoraj umarł mój Tatuś.

Poniższy wpis przygotowywałam już od kilkunastu dni, nie będę już w nim nic zmieniać, w końcu go opublikuję.

Ostatnie miesiące, a szczególnie tygodnie są dla mnie naprawdę ciężkie. Postanowiłam podzielić się moimi doświadczeniami, bo może będą dla kogoś wskazówką, może komuś pomogą w trudnych decyzjach, ale także uchronią przed podjęciem niewłaściwych.
Mój Tato choruje na chorobę o tajemniczym skrócie POChP czyli przewlekłą obturacyjną chorobę płuc. Nie będę się wdawać w szczegóły, ale proponuję poszperać trochę i poczytać  o niej choćby w internecie, bo choroba zupełnie nieznana, a wbrew pozorom dość popularna i bardzo groźna. Mój Tato ma niewydolność oddechową i szereg innych schorzeń, wymaga całodobowej opieki, której większość normalnie pracujących ludzi nie jest w stanie zapewnić w warunkach domowych. Szczególnie, gdy stan chorej osoby potrafi się w ciągu bardzo krótkiego czasu zmienić o 180 stopni i potrzebna jest natychmiastowa pomoc fachowa. Przy kolejnym zaostrzeniu choroby, czyli kolejnym zapaleniu płuc, lekarze przedstawili mi sytuację i mimo podejmowanych prób zdałam sobie sprawę, że muszę znaleźć dla mojego Taty miejsce, gdzie taką fachową opiekę będzie miał. Do tej pory nie interesowałam się kompletnie tematem opieki nad osobami w podeszłym wieku czy chorymi, bo nie miałam w najbliższym otoczeniu aż takiego problemu. Moja Mama choć choruje i porusza się z trudem, nie jest jednak osobą leżącą i zupełnie niesamodzielną. Nie zdawałam sobie zupełnie sprawy, jak bardzo brakuje odpowiednich, wyspecjalizowanych placówek. W swojej naiwności pomyślałam, że ośrodki prowadzone przez siostry zakonne powinny mieć dobrą opiekę, bo na tym mi najbardziej zależało. Szczęśliwie (tak mi się zdawało!) się złożyło, że 200 metrów od mojego domu jest takie miejsce. W swojej naiwności myślałam, że znalazłam rozwiązanie, które da poczucie bezpieczeństwa zarówno mi, jak i przede wszystkim mojemu Tacie. Teoretycznie finansowanie pobytu wygląda tak, że ośrodek zabiera 80% emerytury, którą to część ZUS przelewa bezpośrednio na jego konto. Jednak termin oczekiwania na miejsce to kilka miesięcy, albo i dłużej. Dużo szybciej dostać się można jeśli pobyt jest nazwijmy to komercyjny, czyli podpisuje się umowę z określoną stawką dzienną, przy czym umowa jest podpisywana na min. miesiąc. Stawka wynosiła w tym konkretnym przypadku 140 zł dziennie i dodam, że podobnie wygląda to w innych tego typu miejscach, rozeznałam temat. Znalazłam też odrobinę tańsze miejsca, ale jeśli doliczyć koszty dojazdów oraz czas na ten dojazd, to było to finansowo podobnie, a czasowo kompletnie pozbawione sensu. Tak więc zdecydowałam się na Zakład Opiekuńczo-Leczniczy przy ul. Rydygiera. Wpłaciłam kwotę za cały miesiąc z góry, podpisałam umowę, nie zwracając uwagi na jej szczegóły - umowa nie była zresztą zbyt skomplikowana. Teraz już wiem, że nie gwarantowała mi tak naprawdę niczego, ale w sytuacji, gdy szuka się opieki dla najbliższej osoby i wydaje się, że się ją znalazło, człowiek podpisuje każdy cyrograf. To, co przeżyłam przez kilkanaście godzin pobytu mojego Taty w tym miejscu, z pewnością będzie mnie kosztowało parę dni życia. Nie oczekiwałam luksusu, ale opieki tak. Jednak zastane warunki były zdecydowanie poza moją granicą akceptacji. Pomijam już to, że pies z kulawą nogą nie przywitał się ze mną czy moim Tatą, nie wyjaśnił niczego, nie starał się być jakoś pomocny. Ot kolejny pensjonariusz przyjechał, w dodatku z upierdliwą babą, która ma jakieś wymagania, pyta o telewizor (bo coś przecież mój leżący 24 godziny Tato musi robić), ma pretensje że przywoływacz przy łóżku nie działa, że regulacja łóżka rehabilitacyjnego zepsuta. To jednak drobiazgi. Przede wszystkim personel był absolutnie nieżyczliwy, niemiły wręcz, robiący łaskę (za 4200 miesięcznie!), a w dodatku niekompetentny. Pielęgniarka stwierdziła na przykład, że nie widzi rozpiski leków w wypisie ze szpitala. O dziwo, ja nie miałam z tym problemu! Kiedy przyszłam rostrzęsiona po dwóch godzinach, Tato nie miał podłączonego koncentratora tlenu, a kiedy na moje pytanie "dlaczego", bez słowa wyjaśnienia został podłączony, tlenu było podawane dwa razy więcej, niż powinien dostawać. Nie wchodząc w szczegóły, nie jest to korzystne, może nawet zaszkodzić. To i wiele innych szczegółów spowodowało, że nie spałam w nocy i podjęłam decyzję, że Tatę zabieram. Rano zresztą Tato mi to potwierdził, że absolutnie nie chce tam być. Bezradne i przerażone spojrzenie mojego Ojca było dla mnie rozkazem. Sprawę wypisania zaczęłam załatwiać natychmiast, najważniejsze było dla pań z biura, żebym oddała podpisaną umowę. Chwilę później już wiedziałam dlaczego tak im na tym zależy. Okazało się, że zgodnie z tą umową nie mają zamiaru oddać mi wpłaconych pieniędzy, bo "wypisanie" jest na prośbę pacjenta! Pewnie mogłam zrobić jakąś awanturę, wyciągać wszystkie uchybienia, ale nie miałam na to po prostu ani siły, ani czasu. Grzecznie porozmawiałam z panią dyrektor w jej eleganckim, dodam złośliwie, gabinecie. Pani dyrektor była oschła, powiedziała mi, że wyrabiam sobie zbyt szybko opinię i powinnam dać mojemu Tacie czas na adaptację (!). Co do zwrotu, to jest umowa, oni mają plany itd. Grzecznie zaproponowałam 500 zł, które moim zdaniem po niecałej dobie pobytu zrekompensują wszystkie poniesione koszty (ciekawe jakie, bo nawet podkład na łóżku był moim zdaniem z odzysku) i opuściłam gabinet. Po pół godzinie przyszła do nie sekretarka z aneksem na 700 zł - biorącym pod uwagę trudną sytuację pacjenta - taka dobra pani dyrektor. Karetką sanitarną (na mój oczywiście koszt) zabrałam Tatę do domu, w międzyczasie organizując koncentrator tlenu, opiekunkę itp. Nawiasem mówiąc dowiedziałam się niedawno, że moja koleżanka w bardzo podobnej sytuacji, nie miała tyle szczęścia i po dwóch dniach pobytu u innych sióstr zakonnych, prowadzących podobny ośrodek, nie dostała zwrotu pieniędzy - 3600 zł ku chwale zakonnic i realizacji dzieła bożego.
Dlaczego to wszystko piszę?
Żeby uchronić inne osoby przed popełnieniem błędów. Jestem daleka od generalizowania i twierdzenia, że wszystkie placówki tego typu są złe. Nie atakuję również kościoła. Chcę tylko zwrócić uwagę, że nie można a priori zakładać, że coś jest takie, jakim powinno być. Choć jestem osobą ufającą ludziom i starającą się widzieć w nich rzeczy dobre, to jednak w kwestiach tak kluczowych, zaufanie musi być jednak mocno ograniczone. Trzeba sprawdzać wszystko, dosłownie wszystko. Nie podpisywać nic, tak jak ja, na dobrą sprawę w ciemno. Żeby było śmieszniej, to ja należę do tych osób, które czytają zawsze umowy, regulaminy itp. Ale pośpiech, nerwy, i właśnie to zaufanie, tym razem spowodowały kompletny brak czujności. Naraziłam na stres i być może nawet niebezpieczeństwo mojego Tatę, a siebie na spore nerwy.
Żeby nie było tak całkiem dramatycznie i pesymistycznie, to napiszę jeszcze, że Tatuś mój po krótkim pobycie w domu, a następnie ponownie w szpitalu, teraz jest w hospicjum ojców Bonifratrów. Skierował mnie tam, a właściwie jego, lekarz ze szpitala. Miły, życzliwy i cierpliwy człowiek, który okazał się również bardzo pomocny. Tym razem sprawdziłam wszystko i muszę to napisać - jestem pod szczerym wrażeniem. Wrażeniem pozytywnym, bo właśnie takiej opieki od początku oczekiwałam. Ludzie pracujący w tym hospicjum są naprawdę niezwykli, ich pomoc, zaangażowanie nieocenione. W tym trudnym czasie jestem przynajmniej spokojna, że kiedy nie jestem z moim Tatą, to nie jest on traktowany przedmiotowo, że ktoś się o niego naprawdę troszczy, że o niego dba i się nim opiekuje. Okazuje się, że jest to możliwe. Tym bardziej boli mnie, że są miejsca, w których ludzkie odruchy życzliwości nie są dostępne.

Teraz, kiedy umarł, dopiszę jeszcze, że w tych trudnych chwilach, ludzie w hospicjum byli naprawdę tacy, jakimi być powinni. Dyskretni, życzliwi i wspomagający. Jestem im za to bardzo wdzięczna.

29 komentarzy :

  1. Bardzo mi przykro...:( Serdecznie współczuję.

    Od pewnego zdarzenia w moim życiu mam wielkie słowa uznania i bardzo dobre zdanie na temat hospicjum przynajmniej w moim mieście. Własnie dlatego co roku mój 1% i wszystkich moich bliskich , którym rozliczam PIT-y, właśnie tam wędruje.

    OdpowiedzUsuń
  2. szczere współczuje;( i w pełni rozumiem stratę, której nic nie jest w stanie wypełnić...

    OdpowiedzUsuń
  3. Makunko, rozumiem Twój ból. W poniedziałek minie dokładnie rok od śmierci mojego Tatusia. I też pomoc i serce w tych trudnych chwilach okazali nam pracownicy i wolontariusze z hospicjum Ojców Bonifratrów. Pomimo strachu, że oddajemy Tatę obcym ludziom nie wyobrażam sobie teraz innej decyzji.
    Jestem z Tobą myślami i modlitwą.

    OdpowiedzUsuń
  4. Proszę przyjąć moje wyrazy współczucia. Życzę dużo siły w tych trudnych chwilach.

    OdpowiedzUsuń
  5. Szczerze wspolczuje straty Taty! Zycze duzo sily i duzo spokoju.
    Moj Dziadek kilka lat temu spedzil ostatnie 2 dni swojego zycia rowniez przy Rydygiera. Do opieki nie mielismy wowczas zarzutow, ale kwestie organizacyjno- finansowe tez nas mocno... zdziwily. Z perspektywy czasu smiejemy sie w rodzinie, ze chociaz Dziadek mial najdrozsze wczasy zycia. W ramach rekompensaty zaproponowano nam odprawienie mszy.
    Dziekuje, ze o tym piszesz, bo choc temat jest trudny, to bardzo istotny, a wciaz zbyt rzadko poruszany.

    OdpowiedzUsuń
  6. Wyrazy współczucia przyjmij .Wiem ,co znaczy taka strata.
    Dobrze, ze mówisz o tych " domach opieki" .Może coś się w końcu zmieni . Cwaniaków nie brakuje a bezduszność i nastawienie na zysk oraz luki w przepisach to poważny problem w Polsce.

    OdpowiedzUsuń
  7. Wiem co czujesz, bo mój tata odszedł 15 listopada. Przyjmij szczere wyrazy współczucia........ kryska ♥

    OdpowiedzUsuń
  8. Bardzo współczuję straty, jednocześnie podziwiam siłę i zdolność działania w tak trudnej sytuacji.

    OdpowiedzUsuń
  9. Szczere wyrazy współczucia. Moja babcia była leżąca przez osiem lat ale nawet przez myśl nam nie przeszło żeby ją gdzieś oddać. Znam sytuację takich ośrodków opiekuńczych z nazwy i nie wchodziły w grę. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  10. Współczuję i życzę dużo spokoju ducha. Ludzie, których kochamy, zostają na zawsze , bo zostawili ślady w naszych sercach.

    OdpowiedzUsuń
  11. Wyrazy głębokiego współczucia [*]

    OdpowiedzUsuń
  12. Wyrazy głębokiego współczucia.
    Dziękuję, że o tym piszesz. Mam podobny problem - moja mama jest terminalnie chora. Na razie jeszcze jest w szpitalu. Zbliża się wypis i mam problem co dalej - wymaga właściwie całodobowej opieki... Hmm - na razie próbujemy organizować się w domu. W miejscowym hospicjum brak miejsc.

    OdpowiedzUsuń
  13. Wyrazy głębokiego współczucia Magdo! Przekazuję też je Twojej Mamie i Jurkowi. Iza Starz.

    OdpowiedzUsuń
  14. Wyrazy współczucia. Jesteś wielka. Trzymaj się. Grażyna.

    OdpowiedzUsuń
  15. Najserdeczniejsze wyrazy współczucia

    OdpowiedzUsuń
  16. Serdeczne wyrazy współczucia. Przytulam z daleka, ale bardzo mocno!

    OdpowiedzUsuń
  17. Współczuję bardzo.
    Podglądaczka od czasu do czasu

    OdpowiedzUsuń
  18. Szczerze współczuję. Wiem co przeżywasz. Mój tato zmarł bardzo młodo ... w sanatorium, gdzie wysłał Go Zus żeby Mu udowodnić, że jest zdrowy i nie należy Mu się renta.

    OdpowiedzUsuń
  19. Makunko... bardzo współczuję... i mocno Cię przytulam...

    OdpowiedzUsuń
  20. Rozumiem co czujesz.8 -go marca minie rok jak zmarł mój tata. Zmarl w domu, przy ludziach ktorych kochal trzymajac za reke mnie i mial piekna smierc, jesli mozna tak w ogole powiedziec. Chcial umierac w domu. Spelnilam jego wole, ale bardzo mi Go brakuje.Mocno Cię przytulam.

    OdpowiedzUsuń
  21. Wyrazy współczucia i zrozumienia.
    Też bardzo sobie cenię zakon Bonifratrów.W Łodzi prowadzą opiekę paliatywną, szpital, przychodnię, ziołolecznictwo a i też prowadzą stołówkę dla bezdomnych. Ja znalazłam się tam przez przypadek.... uratowano mi tam życie. Teraz jestem już po operacji serca i tętnicy( pozakładano mi protezy i sztuczną zastawkę). Pracuję zawodowo i po prostu jestem.Oczywiście operowano mnie w Aninie.
    Leżąc w szpitalu widziałam z jakim poświęceniem opiekują się ludźmi starszymi. Młody zakonnik zabierał nawet schorowanego starszego dziadziusia z balkonikiem na spacery. Pomijam,że dbają wzorowo o ciało, ale też i o samopoczucie podopiecznych.

    OdpowiedzUsuń
  22. Wyrazy głębokiego współczucia...

    OdpowiedzUsuń
  23. Współczuję , miałam podobne odczucia co Ty , gdy kilka lat temu szukałam miejsca dla ojca .Na szczęście ( o Boże co ja piszę ) odszedł w szpitalu i nie musiał cierpieć w takim miejscu . Po kilku miesiącach od śmierci ojca okazało się że miejsce do którego miałam oddać ojca jest w zainteresowaniu prokuratury....

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Etykiety

alize flower alpaca alpaka Alta moda Alpaca Lana Grossa komin otulacz Aniversario Artesano audiobook Ayatori bamboo fine bambus Batik bawełna bawełna anilux bawełna turkusowy beret biżuteria Boo Knits bouclé Bransoletka Caprice bransoletki z koralików bransoletki z koralików Toho Bretania Brushed Lace Candombe cascade yarns Cereza champagne chevron chiagoo Chorwacja chusta na drutach chusta na szydełku Cleopatra Wrap color affection czapka czapka na drutach Czesław Miłosz delicious delight dodatki na drutach dodatki na szydełku donegal Dream team dreiklang drops Drutozlot druty e-dziewiarka Ella Elton entrelac extra klasse fair island Feng Shui filigran Zitron Filisilk frędzle ginkgo granny square greina Hania Maciejewska himalaya kasmir Impressionist Sky islandzkie swetry lopi Jaipur Hat jedwab bourette jedwab traumseide jedwabny sweter Justyna Lorkowska kardigan Karkonosze kaszmir kelebek bawełna motylek kid seta Gepard Kid Silk kiddy's mohair ISPE kitchener Knit Pro Knitting for Olive kocyk dla dziecka kolczyki kolczyki rivoli Swarovski kolory Koniec świata kot książki lace Lace Lux Lana Grossa Lanesplitter skirt Lang Yarns len letni sweter na drutach loden macooncolor Malabrigo Manos Marte Matisse Blue mechita merino Merino 400 Lace Color merino sweter szary męski sweter mille colori baby mille colori big missoni mohair Mohair by Canard mural Muzyka narzęzia nauka Normandia Noro Ochre organico Out of Darkness Pan tu nie stał panda Pat Metheny patina Persia Pięćdziesiąt twarzy Greya Piosenka o końcu świata piórkowy sweter Playa podróże Pokoje pod Modrzewiem powidła Praga próbka przelicznik jednostek przepisy przędzenie rękawy Rios Riva rivoli rzędy skrócone seidenstrasse shadow wraps skarpetki na drutach sklep Makunki Sock sock Malabrigo soft bamboo Solare Mondial spotkania dziewiarek spódnica na drutach storczyki Storm street chic surf Swarovski sweet dreams sweter na drutach sweter na drutach z mohairu Szal Citron szal estoński szal na drutach Szklarska Poręba Szklarska Poręba Karkonosze sznurek bawełniany sznury szydełkowo-koralikowe szydełko szydełko tunezyjskie Światowy Dzień Dziergania w Miejscach Publicznych techniki Toho triologie Turner tutorial tweed Twins Campolmi Vaa wakacje wełna Wenecja Whales Road Wilno włóczka na szal włóczka ręcznie farbowana wnętrza Wrocław wykończenia zagroda zamówienie Zapach Trzcin ZickZack zitron

Translate